حجت الاسلام مهدی جزینی

امام راحل در سال 1312 شمسی که عازم سفر حج بودند، در بیروت نامه‌ای محبت‌آمیز برای همسر باوفای خویش نوشتند که نشانگر علاقه وافر ایشان به همسرش مرحومه خدیجه ثقفـی می‌باشد.

تصدقت شوم ، الهی قربانت بروم ، در این مدت که مبتلا به جدایی از آن نور چشم عزیز و رقت قلبم گردیده ام ، متذکر شما هستم و صورت زیبایت در آئینه ی قلبم منقوش است . عزیزم امیدوارم خدا شما را به سلامت و خوش در پناه خودش حفظ کند . حال من با هر شدتی که باشد می گذرد ولی به حمدلله هر چه پیش آمده خوش بوده و الان در شهر زیبای بیروت هستم . حقیقتا جای شما خالی است . فقط برای تماشای شهر و دریا خیلی منظره خوش دارد . صد حیف که محبوب عزیزم همراهم نیست که این منظره ی عالی به دل بچسبد . در هر حال امشب شب دوم است که منتظر کشتی هستیم . از قرار معلوم یک کشتی فردا حرکت میکند ولی ما که قدری دیر رسیدیم ، باید منتظر کشتی دیگر باشیم . عجالتاً تکلیف معلوم نیست . امید است خداوند به عزت اجداد طاهرینم که همه ی حجاج را به اتمام عمل موفق کند . از این حیث قدری نگران هستم ولی از حیث مزاج بحمدلله به سلامت بلکه مزاجم  مستقیم تر و بهتر است . خیلی سفر خوبی است . جای شما خیلی خیلی خالی است . دلم برای پسرت سید مصطفی قدری تنگ شده است . امید است که هر دو به سلامت و سعادت در تحت مراقبت آن عزیز و محافظت خدای متعال باشید . ایام عمر و عزت مستدام . تصدقت ، قربانت  روح الله .